Blaka Suta

Jam 7 isuk HP-ku muni. Tuttt, alarm. Mataku isih kriyip-kriyip. Iler nglumpuk dadi siji nandingi bengawan Solo sing badhege kaya kali Ciliwung.

Jan-jane mana aku wegah tangi, lha wong isih kepenak-kepenake ngimpi. Jan-jane mana kepingin ngrampungke ngimpi sing ketugel. Apa maneh adheme kaya bar diinggati kucing, 12 drajat. Ning kepeksa mak jranthal mbuwang slimut tuli mudhun petaranganku merga kelingan yen entuk dhawuh seka kanjeng bendara nyonyah bos, dikon masak bubur karo tim babi, karo sop buntut kanggo sarapan lan mangan awan mengko.

Kamangka tgl 25 Desember kuwi rak tanggal abang ta? Sing tegese babu Hong Kong kaya aku ngene iki wayahe prei, kiya-kiya, seneng-seneng dhewe, ngenggar-enggar salira. Ning ndelalah wong kuwi nek dapuk dadi babu, ya kepeksa ngempet misuh ning njero dadha. "Dancuk tenan!"
Jatukna aku turu kepenak, ngimpi kelon karo simbok.

Tanpa raup aku mususi beras trus takwenehi kulit jeruk sing garing karo uyah sithik karo minyak sithik, trus takjarke. Mbukak kulkas trus ngethokke daging babi sing ana lemake sithik-sithik karo buntut babi.

Njogan takslemeki koran, telenan takselehke, buntut babi taktumpangke, peso bedok takungkal.

"Allahu Akbar," dongaku ing njero dadha. Biasane nek wis ngono aku karo umik-umik ngrapal Al Fatekah, Al Ikhlas, Al Falaq, apalan-apalan cekak sing isih nyanthol ning utekku, ning karan dina iki aku lagi M ya kepeksa meneng.

Mari ngono....

 "Cleng! Cleng! Cleng! Dhog! Dhog! Dhog!" Aku dadi tukang jagal.

Seprapat jam rampung olehku ngethoki buntut karo nyacah daging babi. Njur ngurupke kompor, mak clethek! Nggodhog bubur, mbumboni daging cacah trus tak tim.

Let pitung menit tim babine wis mateng njur takganti masak sup buntut babi. Gandeng masak bubur lan sup babi kuwi butuh wektu udakara sakjam, ya njur taktinggal adus wae.

Water heater takuripke pol panase. Let sedhela, mak byur, aku wis teles kebes seka sirah teka sikilku. Banyu panas iki isa ngresiki iler lan rereged saka masak mau. Metu seka kiwan aku kebul-kebul, kaya pithik ntes diwedhangi.

Pas jam 9.45, nalika aku metu seka kiwan, HP ku muni. Tuuuutttt, sms mlebu.

"mbk sri pye kbre?" unine sms mau marang aku.

Merga sms seka nomer Indonesia sing durung takngerteni, aku penasaran. Njur takbales.

"Apik. Iki sapa?" smsku.

Let sedetik ana jawaban.

"aku atik mbah parmin lebak.kirim ono plsa po o mbk dwetmu akeh," ujare sms kuwi.

Wo.... Cene wong kok lek seneng njaluk-njaluk. Lha aku tepung karo simbahe ning ra ngerti putune. Mbah Parmin sing takkenal kuwi wonge temen, sregep. Ora tau nglerenke pacul apa dene jalane. Nek isuk tumekane sore macul, nek bengi njala iwak ing bengawan Solo. Lha kok putune kaya ngene iki ta.

Atiku serik banget. Mbah Parmin kuwi wong tuwa sing takkurmati, simbokku nate menehi dhuwit wae ditampik, milih ngakon simbok nggolekke gaweyan. Lhah nyapo bocah sing praupane wae aku durung nate weruh kok ngrepik-ngrepik karo aku. Lha rumangsane apa aku kaya bank ngono apa piye? Ora kere!

Isuk iki aku wis serik pindho, jan anyel tenan. Sms ora takwangsuli, mung takdelete njur takblokir nomer kuwi. Nesu aku. Sontoloyo, kakekane tenan!